Los Angeles

Dag 14, 24 juli

We verlaten ons zot hotel en banen ons een weg tussen het verkeer, richting Los

Angeles.

De rit gaat vlot, iemand had ons verteld dat er een speciale rijstrook is helemaal links, het is een carpoolstrook, eentje die je mag gebruiken als je met 2 of meer personen in de auto zit.

Eindslijk zien we die strook eens en maken we er gebruik van. We zijn trouwens bijna de enige auto die op de strook rijdt.

Als we California binnenrijden, krijgen we een ferme regenbui. Zo kan de Joshuatree weer 4 jaar verder denken we dan.

We maken een tussenstop in Barstow, daar is een grote outlet o.a. van Vans en daar kijkt Warre ook al een jaar naar uit. Hij kan zijn eigen centjes spenderen, zo ook Oona. We mogen er echter niet te lang blijven plakken want we zijn deze avond uitgenodigd bij familie in L.A.

We banen onze weg in the Hills en komen aan.

De temperatuur is er zoveel aangenamer.

We hebben het een beetje gehad met de hitte, die er nu ook heerst in België.

We worden hartelijk ontvangen door Laurence, Jerry en Max.

We zien elkaar voor het eerst, maar hebben wel al veel over elkaar gehoord.

We aperitieven en nadien krijgen we een overheerlijke maaltijd! Dat deed zoveel deugd. Eindelijk nog een patatjes, mmmmmmm met een lekker kippenbrochetjes, een overheerlijk slaatje en stukken gegrilde mais.

Nadien een heerlijk dessert met fruitsla, blondie en vanille-ijs.

Het voelde al thuiskomen. Merciiiii

Ik doe nog eens ‘van mijn lompe zelve’ en

loop straal door het muggenhor van de schuifdeur. Heel schaamtelijk allemaal, daar sta je dan met het vliegenraam voor je neus op het terras.

Ik zak door de grond, maar het is blijkbaar niet erg...

Al snel hangt de hor weer aan het schuifraam, toch voel ik nog veel schaamte en kan ik het woordje ‘lomp’ noch in het Frans, noch in het Engels vertalen.

En Steven weet het ook niet onmiddellijk.

‘Lomp’ is my middlename, dat is maar weer eens bewezen.

We moeten er allemaal hartelijk om lachen en ik word getroost met de woorden: dat ik niet de enige ben die dit al heeft meegemaakt.

Maar ja, ik heb het wel weer voorgehad.

We nemen afscheid en rijden een 30 min richting Santa Monica.

De vinden de studio die we gehuurd hebben maar de code om binnen te geraken, is spoorloos.

Ik zoek in mijn mails van maart maar die zijn leeg, omdat ik geen WiFi heb, is de inhoud niet gedownload.

Ik spreek een dame aan die haar hondje uitlaat.

Ze is heel behulpzaam, ze gaat eerst haar hondje uitlaten en zal dan thuis checken op internet wat we kunnen doen.

Ondertussen verschijnt er een koppel op de hoek, ook die mensen spreek ik aan.

Het toeval wil dat zij, studio A huren en wij studio D. Dus we kunnen al binnen aan het hek, maar hebben nog geen code voor de voordeur.

Ze geven ons de WiFicode en zo zijn we vertrokken. Een telefoontje met onze Amerikaanse gsm en we kunnen binnen.

Nog een tip: koop de goedkoopste gsm. Zodat je in nood toch kan bellen.

We laden alles uit, bekijken onze aankopen. De kinderen zijn heel trots op hun spullen.

We kijken vanuit bed samen naar een film en al gauw zetten we de tv uit om te slapen.

Het was zelfs Warre zijn voorstel om het uit te zetten. ‘Watskegeburt?’

Wel een goed voorstel want als snel zijn we in dromenland.